Think Positive...

Άτιτλο #301

(Απόσπασμα από -άτιτλο ακόμα- μυθιστόρημα.)

“-Έχεις φωτιά;

-Όχι. Προσπαθώ να το κόψω.

-Αλλά δεν τό’χεις κόψει ακόμα.

-Ακόμα. Προσπαθώ.

-Άρα έχεις φωτιά.

-Τί να την κάνω;

-Να καπνίσεις.

-Αφού προσπαθώ να το κόψω!

-Ναι, αλλά ακόμα δεν τάχεις καταφέρει.

-Προς το παρόν.

-Άρα καπνίζεις, έστω και περιστασιακά.

-Ναι, αλλά φωτιά δεν έχω.

-Και πώς καπνίζεις;

-Καπνίζω μόνο όταν έχω φωτιά.

-Και πότε είναι αυτό;

-Πάντως όχι σήμερα.”

Κοντοστάθηκε. Κοίταξε ψηλά, και πάλι κάτω. Δεν ήξερε τί να κάνει τα χέρια του.

Ήταν το πρώτο τους ραντεβού. Μία χαλαρή, casual συνάντηση για καφέ και τσιγάρα. Πολλά, αμέτρητα τσιγάρα και τρεις μεγάλες κουταλιές καφέ, γεμάτες, ανακατεμένες όχι χτυπημένες, σε λίγο νερό.

Είχε αργήσει ένα τέταρτο και ήλπιζε να είχε αργήσει κι εκείνη. Εκείνη όμως ήταν ήδη εκεί, ψηλή και διάφανη. Καλοσχηματισμένη σαν σύγχρονη καρυάτιδα του μεσοπολέμου, με αυγουστιάτικα ζυγωματικά.

“-Έχεις φωτιά;

-Δεν καπνίζω.

-Και πώς περνάς τις άδειες σου ώρες;

-Κοιτάζοντας ψηλά.

-Και τί βλέπεις;

-Παρατηρώ το γκρίζο χάσμα που απλώνεται στον ορίζοντα. Θέλω, μα δεν μπορώ να το φτάσω.”

Άτιτλο #267

(Απόσπασμα από -άτιτλο ακόμα- μυθιστόρημα)

Την γνώρισε σε ένα από εκείνα τα καλλιτεχνικά μπαράκια του κέντρου, υπό τους ήχους ελφρώς latin μουσικής, εναλλασσόμενους με χλιαρά mellow trance κομμάτια. Φίλη κάποιου τρίτου ξαδέρφου του γαμπρού του κολλητού του ή κάτι ανάλογο, στα πλαίσια ενός gala γεννεθλίων.

Μέσα από την ανία άπειρων συζητήσεων περί αισθητικής και μεταμοντέρνας ψυχολογίας, την παρατηρούσε για αρκετή ώρα, σχετικά απέναντί του, να συνοψίζει το αδιάβλητο χαμόγελό της σε μικρές, χρονομετρημένες γουλιές αλκοόλ. Δεν είχε τη διάθεση να της μιλήσει, γιατί κάτι τέτοιο θ’αναστάτωνε την προφυλαγμένη του ρουτίνα. Κάποια πράγματα όμως δεν μπορείς να τ’αποφύγεις. Όπως δεν μπόρεσε ν’αποφύγει και την Άννα, που κουρασμένη από τις διαλογικές αναζητήσεις των συνομιλιτών της περί νομοτέλειας της βιομηχανικής επανάστασης, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να αλλάξει θέση, προς αναζήτηση πιο ενδιαφέρουσας συζήτησης.

Ήταν ή αυτό, ή να φύγει, όμως το ποτό της ήταν ακόμα στη μέση. Και κάθησε δίπλα του.

Άννα, 25 ετών, διακοσμήτρια. Σκορπιός με ωροσκόπο Τοξότη, δίπλωμα οδήγησης και έφεση στη μουσική. Αυτά ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της, που κατάφερε να αποστηθίσει πολύ αργότερα. Εκείνη τη στιγμή της πρώτης τους συνάντησης ήταν η Άννα με το απαίδευτα αθώο χαμόγελο, τα γαλαζοπράσινα φωτεινά μάτια, τα μεταξωτά καστανόξανθα μαλλιά και το ανατριχιαστικό άγγιγμα. Από τις γυναίκες που δεν φοβούνται ν’αγγίξουν τον συνομιλητή τους κατά την παράθεση φράσεων κι εκφράσεων ενθουσιασμού ή με κάποιο συναισθηματικό υπόβαθρο, κάθε φορά που το χέρι της ακουμπούσε το υπερευαίσθητο δέρμα του, δεκάδες teaser guns του έκαιγαν τα κύτταρα.

Ήταν αδύνατον όμως να την παρακολουθήσει. Πού να επικεντρώσει την προσοχή του; Στο έξυπνο βλέμμα της που εξέπεμπε κύματα ερωτισμού, στα πορσελάνινα χείλη της, που το χρώμα τους προσέβαλλε κάθε φυσική απόχρωση ολόκληρου λιβαδιού από τουλίπες;

Ή στη φωνή της; Ονειρική, με μία υποβόσκουσα αίσθηση γοητείας, του στερούσε την αντιληπτική ικανότητα της πραγματικότητας σε κάθε της λέξη.

Και μιλούσε αδιάκοπα. Για χίλια-δυο θέματα, τα όνειρα και τους φόβους της, πράγματα που δεν αποκαλύπτεις σε έναν ξένο.

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον είχε στοιχειώσει η τελεθταία της εικόνα μετά τη λήξη του γεννέθλιου πάρτυ, να τρέχει να τον προλάβει καθώς εκείνος απομακρυνόταν για να του δώσει το τηλέφωνό της, κάτι που ο ίδιος είχε ξεχάσει (ή μήπως αποφύγει; ) να ζητήσει, ζαλισμένος από το γκριζοπράσινο ουίσκυ και το ήρεμο, θαλασσί της βλέμμα.

Ανοιγόκλεινε το διακόπτη του μικρού πορτατίφ επάνω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεββάτι του, και προσπαθούσε να την ζωντανέψει ανάμεσα στις άδειες του σκέψεις.

Φώς. Σκοτάδι. Φώς. Σκοτάδι. Άννα. Σκοτάδι.

Random Thoughts 02

-Για αντιστοίχηση του τίτλου με παρελθοντικά γεγονότα, διαβάστε την εισαγωγή του "Random Thoughts 01".-

- Από την αρχή της εβδομάδας δεν ακούμε τίποτ'άλλο, μόνο αν θα βγούμε απ'το Ευρώ, αν δε θα βγούμε, αν η δραχμή θα έχει καραβάκι ή υποβρύχιο πάνω, αν τα πεντοχίλιαρα θα γίνουν κέρμα. Ναι, οκ, αρκεί, έχουμε και ΠΙΟ σοβαρά πράγματα ν'ασχοληθούμε, μη μας τριβελίζετε άλλο.

- Μέχρι και η Στεφανίδου το γύρισε και κάνει πολιτικές εκπομπές, με σκοπό να βάλει κι αυτή ένα λιθαράκι στον διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν καταλάβουν πως όλος αυτός ο πόλεμος τους γυρίζει μπούμερανγκ στα ποσοστά θα είναι αργά.

- Και η Μπακογιάννη επέστρεψε στην ΝΔ με όρο να είναι σίγουρη η εκλογή της (1η στο Επικρατείας). Τέτοιο πολιτικό εγωισμό -για να μην πω κάτι χειρότερο- δεν έχω ξαναδεί. (Όχι πως θα την ψήφιζε κανείς αν έμπαινε κανονικά, ακόμα και τώρα που οι εκλογές θα είναι με λίστα.)

- Στο προηγούμενο "RT" αναλύσαμε το λεγόμενο bad timing. Αλλά ξεχάσαμε να αναφέρουμε μία δικλείδα ασφαλείας της θεωρίας, που θέτει σε σωστή, συγκλίνουσα τροχιά τους 2 κύκλους (αποδέκτης-κατάσταση): το λεγόμενο "leap of faith", τον μικρό εκτροχιασμό που κάνει ένας από τους δύο παράγοντες της εξίσωσης με στόχο την αυτή σύγκλιση. Βουτιά στο κενό, μόνο που το κενό έχει συνήθως πουπουλένιο δίχτυ ασφαλείας.

- Το hollywood αναπαράγει τη ζωή. Ή το αντίθετο, (Όχι, δεν αναφέρομαι στο Lord of the Rings. Τα Μαμούθ ποτέ δε χρησιμοποιήθηκαν σαν υποζύγια στην προϊστορία!)

- Είχε και Eurovision κάποια στιγμή ή είναι η ιδέα μου;

- Φεστιβάλ Βαβέλ (ή Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς Αθήνας" όπως λέγεται πλέον) το φθινόπωρο; Χμμ...

-Να μπαίνετε κάθε Δευτέρα και Πέμπτη να διαβάζετε το comic strip μου PENGHUNT στο blowtoons.com.

http://www.blowtoons.com/comics.php?subcat=116

Αυτή την εποχή τρέχει ένα παραμύθι για τα παιδάκια, όπως έχουμε ξαναπεί, και αύριο Δευτέρα, το θέμα θα είναι "Πριγκήπισσα Special". (Από πότε η "πριγκήπισσα" γράφεται με Γιώτα και μου το διορθώνει το σύστημα;;)

- Κι ας κλείσουμε με ένα music video, τώρα που ανακαλύψαμε πως ανεβαίνουν τα youtubes στο blog, από τους προσφάτους ανακαλυφθέντες Blonde Redhead, έπειτα από suggestion της φίλης μου της Dana Nuanc των Balzac Dive.
(Το videoclip βέβαια είναι όχι και με μεγάλη επιτυχία όρτσα, και δεν κολλάει με τους υπερβολικούς στιχουργικούς τόνους, αλλά τέλοσπάντων, bare with me.)

One Of The Reasons..

   Most people that know me, more or less also know that the band that's my No1 in my own, personal list, is the PULP. And that's not just because their lyrics create vivid, lucid images, not only because they don't hesitate to experiment in many ways, but mostly because they have a song for every possible situation.
   And you gotta love PULP because Jarvis Cocker's voice is the best fit for every one of these songs.

“Το Σκιώδες Βασίλειο”

(Απόσπασμα από -άτιτλο ακόμα- μυθιστόρημα)

Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρυνό βασίλειο της Σαραγίας, ζούσε μία όμορφη πριγκήπισσα. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς της δεν την άφηναν ποτέ να βγεί από το κάστρο, γιατί είχε ευαισθησία στον ήλιο. Το δέρμα της ήταν τόσο λευκό και εύθραστο, που ακόμα και μερικές εξασθενιμένες αχτίδες μπορούσαν να του κάνουν ζημιά. Όλες οι γιορτές και οι δεξιώσεις της βασιλικής οικογένειας γίνονταν πάντα εντός των τοιχών, με χαμηλό φωτισμό και συγκεκριμένες ενδυματολογικές οδηγίες προς τους καλεσμένους: να αποφεύγονται κάθε είδους ρούχα και κοσμήματα που μπορούν να δημιουργήσουν αντανακλάσεις.

Τα παράθυρα του κάστρου παρέμεναν ερμητικά κλειστά καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, ενώ ένας μαυροφορεμένος υπηρέτης ανακοίνωνε σε τακτά χρονικά διαστήματα την ώρα.

Τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της πριγκήπισσας είχαν προσαρμοστεί στο σκοτάδι μετά από τόσον καιρό, κι ήταν εύκολο να διακρίνει ακόμα και το μικρότερο παραπεταμένο αντικείμενο.

Έτσι μια μέρα ανακάλυψε ένα λιλιπούτειο, σκουριασμένο κλειδί, ξεχασμένο σε μία ρωγμή στο δάπεδο της κουζίνας. Το περίεργο αυτό εργαλείο ήταν σα να της μιλούσε, να την προσκαλούσε να εξερευνήσει την χρηστικότητά του. Κάθε βράδυ λοιπόν, όταν ο ντελάλης ανακοίνωνε πως “Ώρα Βασιλείου Δευτέρα Πρωινή”, η νεαρή πριγκηποπούλα σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών από το αναπαυτικό της κρεββάτι και τριγυρνούσε τα δωμάτια του κάστρου με απόλυτη προσοχή μην την ακούσουν. Για μεγαλύτερη ασφάλεια μάλιστα, αυτές τις μικρές της εξορμήσεις τις έκανε γυμνή: τα ρούχα κάνουν θόρυβο όταν τρίβονται μεταξύ τους.

Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες πέρασαν μέχρι να βρει την μικρή, χτισμένη πόρτα υπηρεσίας που οδηγούσε στο κελάρι. Ο νεόχτιστος τοίχος που το έκρυβε ήταν ήδη διαβρωμένος από την υγρασία, κι έτσι η σκιερή βασιλοπούλα ξεκίνησε να σκάβει αργά-αργά τριγύρω του, μέχρι να δημιουργήσει ένα πέρασμα που θα μπορούσε να χωρέσει το λεπτεπίλεπτο σώμα της.

“Ώρα Βασιλείου Έκτη Πρωινή” και η πόρτα του κελαριού πλέον ξεκλείδωτη. Το μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο ήταν ερειπωμένο αλλά αυτό της ήταν αδιάφορο. Διασχίζοντάς το έφτανες σε μία άλλη πόρτα που κλείδωνε μόνο με έναν χαλύβδινο εσωτερικό σύρτη.

Η περιέργεια της πριγκήπισσας μεγάλωνε λεπτό το λεπτό. Πίσω από τη δεύτερη και τελευταία αυτή πόρτα βρισκόταν ο κήπος με τις τουλίπες και τα χρυσάνθεμα, που αγνοούσαν την ύπαρξή της.

Το φώς της πρώτης αυγής δημιουργούσε συστοιχίες χρωμάτικών εναλλαγών καθώς έπεφτε πάνω τους, τόσο αρμονικές που γέμιζαν την καρδιά της πριγκήπισσας με μία πρωτόγνωρη ζωντάνια.

“Ώρα Δεκάτη Πρωινή” και ήθελε να τρέξει κοντά τους, να τ’αγκαλιάσει, να τα παρατηρεί και να τα μυρίζει μιαν αιωνιότητα. Η ξαφνική και συγκριτικά υπερβολική έκθεση στο άδικο φως του υπέρλαμπρου ήλιου όμως έκαψε το πορσελάνινο δέρμα της, κι έτσι η άτυχη πριγκηποπούλα, κατάκοπη από τον αβάσταχτο πόνο των εγκαυμάτων, ξεψύχησε μετά από μόλις τέσσερις ώρες απόλυτης ευτυχίας.

Subliminal Music

You gotta love Interpol, their songs tend to be so ironic, and yet realistic between common grounds. Especially in the first 3-4 verses.

Example (lyrics)

http://www.sing365.com/music/lyric.nsf/Obstacle-2-lyrics-Interpol/ED1F53ADFC8AA8C648256CBC0011F430

'Ατιτλο #256

(Απόσπασμα από -άτιτλο ακόμα- μυθιστόρημα)

(...)       Σε μια άλλη ζωή, πιο διάφανη, πιο απλοϊκή, μπορούσε να θέτει ερωτήσεις, βέβαιος για μια σταθερή και σίγουρη απάντηση. Κατάφαση ή άρνηση, ποτέ τα ενδιάμεσα στάδια απόκρισης. Τα “ίσως” και τα “μπορεί” δεν είχαν θέση στο λεξιλόγιο των συνομιλητών του. Αυτό ακριβώς δηλαδή, που επεδίωκε, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Σε μια Άλλη ζωή όμως, γιατί τώρα τα πάντα τριγύρω του ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ανεξαρτήτως βαρύτητας της ερώτησης, δεν υπήρχε καμία περίπτωση για σαφήνεια. Άκουγε τους ήχους της πόλης καθώς περπατούσε στις λεωφόρους και δεν μπορούσε να τους αντιστοιχήσει σε πράξεις ή αντικείμενα. Ευτυχώς που η όρασή του ήταν ακόμα αρκετά δυνατή, παρά τα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του.

Τριανταπέντε, δεν ακούγεται μεγάλο το νούμερο, εκείνος όμως αισθανόταν το βάρος του τουλάχιστον διπλάσιο. Η πίεση και το άγχος από την πληθώρα των αναπάντητων αποριών του, του έσφιγγαν το στομάχι και αποδυνάμωναν τα κόκκαλά του. Ήταν τόσο σίγουρος πως βρισκόταν πλέον στα πρόθυρα αρτιριοσκλήρωσης, που όλες του οι κινήσεις ήταν μετρημένες και προσεχτικές: Δύο βήματα-Εισπνοή. Δύο βήματα-Εκπνοή. Δύο βήματα-Εισπνοή. Ένα βήμα-Στάση και Εκπνοή.

Φυσικά αργούσε πάντοτε στα ραντεβού του εξαιτίας αυτού του άκρως πειθαρχημένου βηματισμού, αλλά δεν τον απασχολούσε. Ήταν της άποψης πως στους γέρους και τα μικρά παιδιά πρέπει να δείχνεις ανέχια.

Κάθε βράδυ που επέστρεφε σπίτι του, πάντα ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδρομή, πατώντας στα ίδια πλακάκια των πεζοδρομίων, σταματώντας στα ίδια φανάρια και παρατηρώντας τους ίδιους ανθρώπουςγέμιζε με ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Η μέρα του είχε τελειώσει ακριβώς όπως ξεκίνησε, κι αυτό ήταν καλό. Χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς έντονα πάθη, χωρίς την υπερβολικά προβεβλημένη δυσαρέσκεια που έβλεπε στα πρόσωπα των “συνοδοιπόρων” του. Αν εξαιρέσεις όλα εκείνα τα ερωτηματικά που βασάνιζαν τις σκέψεις του και τους έντονους, καθημερινούς εφιάλτες, θάλεγε κανείς πως ήταν ευχαριστημένος.

..όχι, “ικανοποιημένος” είναι η σωστή λέξη για να περιγράψεις μια ζωή χωρίς συγκεκριμένη γεύση.

Μοναχικός και ήρεμος χαρακτήρας, που ακόμα και οι πιο ασήμαντες ευχάριστες εκπλήξεις μπορούσαν να τον κάνουν να περάσει από τη σφαίρα της “ικανοποίησης” στην ευτυχία. Σε αντίθεση με τις αρνητικές εκπλήξεις, που τον έφερναν στο χείλος της λήθης.

Την πρώτη φορά που την αντίκρυσε, του φάνηκε σαν μία φωτογραφία-κομμάτι ενός αλληγορικού κολλάζ οικογενειακών καλοκαιρινών διακοπών σε κάποια Λούτσα, χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει μέρος του συνόλου, σα δανεική από ένα άλλο άλμπουμ αναμνήσεων που δε θα μπορούσε να ήταν δικό του. Ανάμεσα στα ταπεράκια με τους κακοσχηματισμένους κεφτέδες και τις ξασπρισμένες από την υπερβολική χρήση αντιηλιακής κρέμας γιαγιάδες, η δική της φωτογραφία ξεχώριζε. Άγαρμπα και βιαστικά τοποθετημένη πάνω από τις άλλες, χωρίς να ακολουθεί τον κανόνα των διαστημάτων των 2 εκατοστών ανάμεσα στις εικόνες του δικού του παρελθόντος.

Σχισμένη στις γωνίες, ίσως από το άγριο ξεκόλλημά της από εκείνο το άλλο άλμπουμ φωτογραφιών που λαχταρούσε.

Και φωτεινή. Τόσο φωτεινή, που έσβηνε τους υπέρλαμπρους αυγουστιάτικους Ήλιους από όλες τις άλλες αναμνήσεις του. (...)

Random Thoughts 01

Δανειζόμαστε τον τίτλο από παλιά σειρά άρθρων από το Comicdom (fanzine, online κλπ) και ξεκινάμε. Δε θα έχουμε εκλογικά αυτή τη φορά, αλλά θα επανέλθω σ'αυτά σύντομα, και πριν τις επαναληπτικές εκλογές, έτσι για να σας σπάσω τα νεύρα.

Ας αρχίσουμε λοιπόν.


- Αυτές οι ραδιοφωνικές διαφημίσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο. Εκτός του ότι μεγάλο ποσοστό τους βασίζεται σε αθλητικά θέματα και κυρίως ποδοσφαιρικά, που τα έχουν κουράσει όσο δεν πάει, οι σεναριογράφοι τους πρέπει να είναι μακιγιέρ. Ή ο καφετζής της γωνίας. Ή η γιαγιά μου. You get the point τελοσπάντων.

- Το ίδιο ισχύει και με το μνημονιακό δίλημμα. Είπα να μην αναφερθώ στα πολιτικά αλλά δεν κρατήθηκα! Μέσα-έξω στο Ευρώ, δεξιά-αριστερά στη δραχμή, πλαγιομετωπικά στην πέμπτη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ όπως μπαίνουμε ακροδεξιά του Καμμένου, ο οποίος έδωσε το χαρτί, δεν το έδωσε, το πήρε πίσω, έδωσε ένα άλλο, ξέχασε να βάλει blanco στις μουτζούρες, σάλιωσε-δε σάλιωσε το φάκελο, μου θυμίζει την ανάλυση που έκαναν πριν ένα μήνα για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Βενιζέλου, γιατί διάλεξε χρυσάνθεμα στον στολισμό και όχι γλαδιόλες σε χρυσοποίκιλτα βάζα.

- Υπάρχει μια γενικότερη ατονία τριγύρω ή είναι η ιδέα μου; Κάτι σαν ψυχαναγκαστική διαδραστικότητα, λες και όλοι βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής. Τί ακριβώς περιμένει ο καθένας τώρα δεν έχω ιδέα, ελπίζω μόνο να είναι κάτι το ρεαλιστικό, όπως την άδειά τους, κάποιο δώρο γεννεθλίων, τη γάτα τους να γεννήσει ή τον απόλυτο έρωτα.

- Ο οποίος υπάρχει, μην ακούτε κακεντρεχείς φήμες, απλά συνήθως είναι ετεροχρονισμένος, το λεγόμενο bad timing που λέμε.

- Το "bad timing" είναι γενικότερα μεγάλη μαφία όπως έλεγε κι η προγιαγιά μου. Και το θέμα είναι πως Ναι μεν όλα είναι κύκλος στη ζωή κι αν έχεις υπομονή και έχεις κατσικωθεί στο ίδιο σημείο θα ξαναπεράσει το "άλλο σημείο" και θα επέλθει η σύγκλισις, αλλά δεν ξέρουμε ποιά είναι η διάμετρος αυτού του κύκλου και μία πλήρης περιστροφή μπορεί να θέλει από 1 μήνα έως 45 χρόνια. Και μέχρι τότε όλο και μισό βήμα θα έχεις κάνει δεξιά-αριστερά να ξεπιαστείς, και θα ξαναχτυπήσει το "bad timing" ένεκα "νόμου του Μέρφυ" και φτου κι απ'την αρχή. Αν κάποιος εκτός από μένα έβγαλε νόημα στον συλλογισμό,μπορεί μετά βεβαιότητας να λύσει διαφορικές εξισώσεις.

- Θα μου πείτε τώρα το θέμα είναι να περνάς καλά, και ν ακολουθείς αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, χωρίς να δεσμεύεσαι από πράγματα, γεγονότα, καταστάσεις που σε πιέζουν ψυχολογικά. Ή δε θα το πείτε αυτό καν, και θα πάτε να φάτε το γιαούρτι με τις φράουλες που έχετε αφήσει στο ψυγείο από το απόγευμα για να ρουφήξει τη ζάχαρη.

- Η ψυχική υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό. Period. Απλά δεν είναι εύκολη η απόκτησή της. Εξαιτίας του bad timing. Και διαφόρων άλλων παραγόντων, που σηκώνουν ανάλυση επιπέδου "κάποια άλλη φορά που δε θα βαριέμαι".

-Να πάτε τώρα να διαβάσετε τα καινούργια comic strips στο PENGHUNT. Αυτό τον καιρό τρέχει ένα παραμύθι-εκτός continuity-, με μια πριγκήπισσα που έσπασε το πόδι της πέφτοντας από μια μαγεμένη σκάλα, κι έναν ιππότη που ψάχνει να βρει το επίσης μαγεμένο δάσος με τα δέντρα με το πιο στέρεο ξύλο της οικουμένης, για να επιδιορθώσει τη σκάλα και να σώσει την πριγκήπισσα.
Ακολουθήστε το link: http://www.blowtoons.com/comics.php?subcat=116

Κι Ύστερα Ήρθαν Οι Σφήκες.

Έχω καιρό να ανεβάσω update στο blog, αλλά είχα δικαιολογίες. Πολλές. Δε θα τις απαριθμήσω γιατί βαριέμαι, αλλά νά λοιπόν που επέστρεψα. Και μάλιστα για ένα πολιτικοφερόμενο κειμενάκι. (Λες και δεν κυκλοφορούν ήδη εκατοντάδες από δαύτα τις τελευταίες εβδομάδες!)

Έγιναν λοιπόν οι ρημάδες οι εκλογές που φαγώθηκε ο Σαμαράς, είχαμε τα αποτελέσματα που είχαμε (υπενθυμίζω 54,77% ΚΑΤΑ του μνημονίου και 38,53% ΥΠΕΡ αυτού), και όλα θα έπρεπε πλέον να κινούνται προς την κατεύθυνση της λεγόμενης "λαϊκής ετυμηγορίας". Αλλά όχι, κανείς δε θέλει κάτι τέτοιο!

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε μία απίστευτη αντιδημοκρατική κινητοποίηση όλων των φορέων εντός και εκτός συνόρων, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει εν ζωή τα κεκτημένα των δανειακών συμβάσεων. Από ΜΜΕ μέχρι απλούς "μνημονιακούς" πολίτες, που προεκλογικά δεν έβγαζαν άχνα αλλά τώρα ανακάλυψαν το αβγό της στρουθοκαμήλου, από κρατικούς παράγοντες μέχρι εξωγενείς πολιτικούς προστάτες, ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθούν να αποτρέψουν την απαγκίστρωση της Ελλάδας από τον βραχνά της Ευρωπαϊκής οικονομικής στήριξης. Τέτοιο μίσος, τέτοιο σθένος, τέτοια μαζική μανία κατακεραύνωσης του λαϊκού αισθήματος, στα 32 χρόνια μου δεν έχω ξανασυναντήσει.

Δε με ενδιαφέρει αν οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα με πετάξουν (όπως καθημερινά και κάθε λίγες ώρες με απειλούν από χίλιες μεριές) εκτός Ευρώ. Ανήκω στο 54,77% και ξέρω πολύ καλά ΤΙ ψήφισα. Ανήκω στην πλειοψηφία, και αναλαμβάνω την προσωπική ευθύνη για αυτήν ακριβώς την επιλογή μου. ΔΕΝ θα πεισθώ για το αντίθετο, και ναι, θέλω επαναληπτικές εκλογές, για να επικυρώσω αυτή, την προαναφερθείσα επιλογή μου.

Δεν σας έκατσε το αποτέλεσμα που θέλατε, το καταλαβαίνω. Τί να γίνει, αυτά έχει η ζωή. Δεχτείτε την ήττα σας και επιτέλους ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ.