Άτιτλο #267

(Απόσπασμα από -άτιτλο ακόμα- μυθιστόρημα)

Την γνώρισε σε ένα από εκείνα τα καλλιτεχνικά μπαράκια του κέντρου, υπό τους ήχους ελφρώς latin μουσικής, εναλλασσόμενους με χλιαρά mellow trance κομμάτια. Φίλη κάποιου τρίτου ξαδέρφου του γαμπρού του κολλητού του ή κάτι ανάλογο, στα πλαίσια ενός gala γεννεθλίων.

Μέσα από την ανία άπειρων συζητήσεων περί αισθητικής και μεταμοντέρνας ψυχολογίας, την παρατηρούσε για αρκετή ώρα, σχετικά απέναντί του, να συνοψίζει το αδιάβλητο χαμόγελό της σε μικρές, χρονομετρημένες γουλιές αλκοόλ. Δεν είχε τη διάθεση να της μιλήσει, γιατί κάτι τέτοιο θ’αναστάτωνε την προφυλαγμένη του ρουτίνα. Κάποια πράγματα όμως δεν μπορείς να τ’αποφύγεις. Όπως δεν μπόρεσε ν’αποφύγει και την Άννα, που κουρασμένη από τις διαλογικές αναζητήσεις των συνομιλιτών της περί νομοτέλειας της βιομηχανικής επανάστασης, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να αλλάξει θέση, προς αναζήτηση πιο ενδιαφέρουσας συζήτησης.

Ήταν ή αυτό, ή να φύγει, όμως το ποτό της ήταν ακόμα στη μέση. Και κάθησε δίπλα του.

Άννα, 25 ετών, διακοσμήτρια. Σκορπιός με ωροσκόπο Τοξότη, δίπλωμα οδήγησης και έφεση στη μουσική. Αυτά ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της, που κατάφερε να αποστηθίσει πολύ αργότερα. Εκείνη τη στιγμή της πρώτης τους συνάντησης ήταν η Άννα με το απαίδευτα αθώο χαμόγελο, τα γαλαζοπράσινα φωτεινά μάτια, τα μεταξωτά καστανόξανθα μαλλιά και το ανατριχιαστικό άγγιγμα. Από τις γυναίκες που δεν φοβούνται ν’αγγίξουν τον συνομιλητή τους κατά την παράθεση φράσεων κι εκφράσεων ενθουσιασμού ή με κάποιο συναισθηματικό υπόβαθρο, κάθε φορά που το χέρι της ακουμπούσε το υπερευαίσθητο δέρμα του, δεκάδες teaser guns του έκαιγαν τα κύτταρα.

Ήταν αδύνατον όμως να την παρακολουθήσει. Πού να επικεντρώσει την προσοχή του; Στο έξυπνο βλέμμα της που εξέπεμπε κύματα ερωτισμού, στα πορσελάνινα χείλη της, που το χρώμα τους προσέβαλλε κάθε φυσική απόχρωση ολόκληρου λιβαδιού από τουλίπες;

Ή στη φωνή της; Ονειρική, με μία υποβόσκουσα αίσθηση γοητείας, του στερούσε την αντιληπτική ικανότητα της πραγματικότητας σε κάθε της λέξη.

Και μιλούσε αδιάκοπα. Για χίλια-δυο θέματα, τα όνειρα και τους φόβους της, πράγματα που δεν αποκαλύπτεις σε έναν ξένο.

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον είχε στοιχειώσει η τελεθταία της εικόνα μετά τη λήξη του γεννέθλιου πάρτυ, να τρέχει να τον προλάβει καθώς εκείνος απομακρυνόταν για να του δώσει το τηλέφωνό της, κάτι που ο ίδιος είχε ξεχάσει (ή μήπως αποφύγει; ) να ζητήσει, ζαλισμένος από το γκριζοπράσινο ουίσκυ και το ήρεμο, θαλασσί της βλέμμα.

Ανοιγόκλεινε το διακόπτη του μικρού πορτατίφ επάνω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεββάτι του, και προσπαθούσε να την ζωντανέψει ανάμεσα στις άδειες του σκέψεις.

Φώς. Σκοτάδι. Φώς. Σκοτάδι. Άννα. Σκοτάδι.